Eternity

Чувствувам силна потреба да гледам слика од Пикасо. Понекогаш е како зависност... кога сакам да одлетам на другата страна на Синилото, каде солзите не течат, каде дланките не треперат. Смеам ли да и се покорам на својата слабост? Можам ли сега да му одолеам на искушението? Умеам ли да дишам во синилото? Немир и безнадежност... Тоа ли е она што го буди во мене оваа слика? Ми штети ли тоа? Ако е вистина, зошто сеуште чувствувам потреба да ја гледам? Ме потсеќа ли на нешто? Или на некого...

Blue Nude